Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Om acht uur in de avond is het vrijwel stil op straat. Dit is Broadway in Oakland, een altijd drukke verkeersader die de hele stad doorkruist. Iedereen is in de buurt van een tv. Na ruim een half uur komt het verkeer weer op gang met een oorverdovend lawaai, alsof In Italie of Brazilie een wereldkampioenschap is binnen gehaald.

Ik sta voor Kayes bar, een ‘watering hole’, een simpele kleine lokale buurtbar die nu bijna uit z’n voegen barst. De herrie gaat de hele avond door. Alameda county, waar Berkeley en Oakland toe behoren, heeft ruim 90% voor Obama gestemd. Geen wonder dat iedereen op straat is. Al toeterend, drinkend en vooral lachend wordt dit gevierd.

Read the rest of this entry »

Als mazzel en pech de schalen zijn op een balans, dan slaat de schaal volop door aan de mazzalkant. Mazzel is dat ik onderdak heb bij Dan & Mary in Oakland, pech is dat de dynamo van de Lib opnieuw de geest heeft gegeven maar vooral dat dit even gaat duren. Na veel testen en intensief mailverkeer met dokter Larry hebben de mannen van Rite Way Electric hun uitsluitsel gegeven: het anker van de dynamo is kapot. Dat is nummer twee deze roadtrip.  Vraag ik teveel van de motor door op sommige dagen meer als 500 km te rijden? Wordt de dynamo te heet, is het toch die verdraaide accu die de dynamo de nek omdraait (de nieuwe accu staat inmiddels volgeladen te wachten). Geen idee. De dynamo verblijft nu bij Rite Way in San Francisco, 3-mans bedrijf gespecialiseerd in dynamo’s, het anker wordt elders bekeken om eventueel op te laten knappen en dokter Larry heeft inmiddels een dynamo survival pakket gestuurd.

Read the rest of this entry »

Vanaf Vancouver is het een uur naar de grens. Officieel heet de grensovergang Blaine,  naar de grensplaats Blaine, maar dit is de grote grensovergang nabij Seattle. Dat betekent electronische borden ver vantevoren waarin de wachttijd op dat moment wordt aangegeven. Na een kleine 10 minuten is het mijn beurt om op te rijden op 1 van de 3 VS ingaande rijbanen, highway 101 is dan van vijf of zes rijbanen naar drie overgeschakeld. Als de vrouwelijke douanier mijn paspoort in handen heeft kijkt zij voor de zoveelste keer alsof zij haar ogen niet kan geloven. Zij roept iets in haar microfoon. Op dat moment worden de drie rijbanen afgesloten en loopt het voltallige douane en politie corps naar, rond, om en over de motor. Het lijkt wel een theekransje. Het gaat over vroeger, de oudere weten nog dat, de jongeren hebben foto’s van vaders of grootvaders op flatheads, maar allemaal staren ze met een mix van verwondering en ongeloof. Na een kleine 10 minuten komen de gemoederen tot bedaren en gaat de grens weer open. O ja het paspoort, in orde, papieren voor de motor worden verderop afgestempeld, eerste door de Canadese douane vanwege de uitgaande stempels en daarna de inkomende VS-stempels. Vanaf de highway kon ik niet bij de Canadese douane komen maar de officier van dienst wijst me de ‘binnendoor route’. Al met al, de zon schijnt en ik mag wensen dat iedere grensovergang zo soepel verloopt.

Read the rest of this entry »

Om half zeven vrijdagavond bel ik Mary in San Francisco vanaf de benzinepomp in Santa Rosa. Die ochtend ben ik voor negen uur al op pad ondanks de dichte zeemist. Het is vanaf Crescent City nog 600 km naar San Francisco. Een lange rit maar ik zie er naar uit om Dan & Mary te zien. Vanaf Santa Rosa is het nog 100 km maar de zon gaat al bijna onder. Mijn voornemen was om niet in  het donker te rijden.  Ondanks dit voornemen zet ik door. Het is prima weer, de motor draait goed en ik wil graag. Na een klein half uurtje is het donker. De freeway 101 is onverlicht. Dan gebeurt het opnieuw deze roadtrip. Het waarschuwingslampje van de dynamo licht fel op. De accu wordt niet bijgeladen. De eerste afslag die ik tegenkom volg ik. Aan het eind van de afrit zet ik de motor stil en bekijk de bedrading. Niks opmerkelijks te zien of te voelen. Het is te donker. Als ik op mijn GPS kijk, duikt vanuit het niets een zwerver naast mij op. Hij murmelt van alles maar wil vooral handen schudden en zijn naam zeggen. Zijn maatje duikt vervolgens op en is nog gekker als nummer 1. Samen willen zij van alles maar ik wil niks en zij druipen af. Mijn ogen zijn inmiddels aan het donker gewend en ik zie ze een boom inkruipen…

Read the rest of this entry »

Het is niet alsof je iets voor het eerst ziet, alle soorten landschappen zijn al wel eens voorbij gekomen op reis door Europa. Het is de immense omvang, de ruimte, de bijna oneindigheid die het echte Noorden uniek maakt. Het ritme van je eigen snelheid bepaalt niet meer het tempo waarmee de landschappen aan je voorbij trekken. Aanpassen of wegwezen, love it or leave it, ontsnappen is niet mogelijk. Alle regen en kou konden me er niet van weerhouden om hier door heen te trekken. Door de enorme uitgestrektheid van Alaska is het raar om de enorme pijplijn die olie transporteert van Prudhoe Bay (uiterste Noorden) naar Valdez (ijsvrije haven) diverse keren te passeren. Je kunt de bovengrondse pijplijn niet missen, vooral rondom Fairbanks. Een gigantische pijp met een doorsnee van bijna twee meter, om de zoveel kilometer enorme transformatoren om de olie in de pijp op temperatuur te houden. Een aanslag op het landschap dat is zeker deze pijp die zich door bochten wringt, over rivieren wordt geleid en als een slang in de verte over de bergen heen kruipt.

Read the rest of this entry »