Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

De eerste stappen gaan voorzichtig. Met de motor vol bepakt opnieuw de bergen in vanaf Malacatancito. Onderlangs de beschermplaat voor de motor hebben we een bijna halve centimeter dikke en drie centimeter brede ijzeren beugel gesmeed en bevestigd. De afstand tussen onderkant motor en weg is daardoor iets lager waardoor ik eerder de tumulo´s (verkeersdrempels) raak als hiervoor. Ik herinner me dat onder de Chevrolet Camaro (bouwjaar 1974, V8 5,6 liter, voor 200 gulden als student samen met Olav gekocht) dikke stalen platen waren bevestigd onder het motorcarter en wielassen die voor een spectaculaire vonkenregen zorgden bij te hoge snelheid over de verkeersdrempels. Die platen zorgden voor gemoedsrust op die drempels en dat is precies waar mijn beschermplaat onder het carter en gesmede beugel hopelijk voor gaat zorgen. Desondanks zijn de eerste stappen voorzichtig. Af en toe is de weg onverwacht slecht en gaan we door kuilen en wegverzakkingen. De weg slingert nog steeds door de bergen van Guatemala. In de ochtend is het koel en pas aan het begin van de middag kan ik wat lagen kleding uitdoen. Met een personenbus wissel ik regelmatig van positie. Hij stopt om mensen in en uit te laten of lading op z´n dak mee te nemen en dan passeer ik hem. Hij komt dan mij weer wat later vol gas voorbij, grote zwarte wolken uitbrakend, als een fel gekleurde speer, al schuddend en de lucht trillend in de warmte achter zich trekkend. De conducteur hangt uit de altijd open deuropening, duim omhoog en breed lachend terwijl de chauffeur met de claxon een deuntje laat horen. Dat gaat zo door tot ik de afslag neem naar het meer van Atitlan. De bussen zijn in particuliere handen en concurreren hard voor passagiers. Op verzamelplaatsen roepen conducteurs om het hardst voor hun bestemming en onderweg onderscheidt jouw busdienst zich door snelheid. Vol gas en inhalen wat je maar kan, voor of na de bocht, ze kennen de weg en het gaat vaak goed, ongelofelijk maar waar.

Read the rest of this entry »

Malacatancito (Huehuetenango, Guatemala), 3 maart 2009

Afgelopen dinsdag arriveerde het pakketje met onderdelen voor de versnellingsbak. Beter gezegd is dat we het pakketje hebben opgehaald. Na een tweetal uitrukken met de ambulance voor een ongeluk op de PanAm (een pick up tegen de berg op geknald, total loss) en een zieke baby (10 dagen oud met hartproblemen) nemen we op de terugweg de toeristische route door het dorp en komen langs het postkantoor. Roberto vraagt naar het pakket op het postkantoor en warempel het ligt op de plank! Op zaterdag was het al binnen gekomen. Woensdag zijn we begonnen, fors wat tijd nodig om in de stad (Huehue) nieuw schroefdraad te laten maken voor de ontbrekende schroef in het zijdeksel, donderdag in elkaar gezet (door Teto, `super mecanico`) en vrijdag de eerste rit. Het is geweldig om weer op m`n eigen motor te kunnen rijden. De eerste rit schakelt de versnellingsbak nog wat stroef maar zaterdag is dat al een stuk beter. Just sweet!!!

Read the rest of this entry »

Vier uur in de morgen start Jorge, de chauffeur, de ambulance. Een rit van 250 km over de Pan American naar de hoofdstad. We vervoeren een geesteszieke patient naar de enige inrichting van het land (11 miljoen inwonders). Het eerste half uur is het nog stil op de weg. Daarna komt in snel tempo het leven op gang. Het is bitter koud. Langs de weg wachten mensen op vervoer. Zij wachten op de volgende vrachtwagen met een open laadbak voor hun vervoer. Wij passeren diverse van dergelijke vrachtwagens, iedereen is ingepakt in veelkleurige dekens. Als het eerste licht opkomt passeren we het meer van Titatlan. De zon komt vervolgens op achter de inmense vulkanen die het meer omringen. De vulkanen zijn makkelijk als zodanig te herkennen, alsof een gigantische hamer de top heeft afgevlakt. De velden naast de weg zijn berijpt. In de diverse dorpen die we passeren loopt het verkeer al vast. De vele eettentjes houden hun etenswaren warm op houtgestookte ovens, de geur van de vele vuurtjes prikkelt neus en ogen.

Read the rest of this entry »

Malacatancito, prov Huehuetenango, Guatemala, 19 feb 2009

In dit dorp wacht ik dus op een pakketje van de dokter met een tandwiel voor mijn versnellingsbak. Slapen doe ik nog steeds bij de brandweer, ik heb daar een klein kamertje (voorraadhok) met een bed. De kazerne is klein maar 24 uur per dag bezet. Het is niet de brandweer die hier dagelijks de sirene doet loeien maar de ambulancedienst. In Guatemala verzorgt de brandweer de ambulancedienst. Dat aparte kamertje is buitengewoon gunstig omdat vooral ´s-nachts de ambulance in de weer is. Gemiddeld drie keer per nacht met pieken in het weekend. Een uitruk overdag is dus sporadisch en dat betekent voor mij weinig werk, maar daarover later meer. Overdag gebruik ik de brandweercrosser (afgeragde Yamaha 175 cc tweetakt). Ik hou me in op de tumulo’s (verkeersdrempels) in het dorp, maar over de PanAmerican kan ik het af en toe niet laten om met het gas er vol op over de drempels heen te scheuren. Een kleine genoegdoening voor alle keren dat ik door een soortgelijke drempel onaangenaam werd verrast. De crosser is gedoneerd, net zoals alles wat de Bomberos gebruiken. Het wagenpark is daardoor een palet van uiteenlopende merken.

Read the rest of this entry »

Slechts een kort bericht vanuit Guatemala. Afgelopen zondag begaf m´n derde versnelling het. Lastig. Was onderweg van Huehuetenango naar Antigua. Sleutelen in tankstation leverde niets op. In plaatsje langs de Pan American een mecanico opgezocht. In niet optimale omstandigheden (understatement, sleutelen in het zand, nauwelijks gereedschap, onderdelen rollen over de vloer, grote rode mieren kruipen over m´n gereedschap …) versnellingsbak gedemonteerd. Alle tanden van het koppelingstandwiel derde versnelling liggen er af (5). In de nacht met dokter Elias contact gehad, tandwiel is onderweg, kan 5 tot 12 werkdagen duren, dit is de jungle van Guatemala waar ik nu ben. Heb onderdak bij de brandweer. Inmiddels alle rollagers en versnellingbakonderdelen gevonden en schoon gemaakt, mis voor zover ik kan overzien slechts 1 boutje van het versnellingsbakzijdeksel.

Read the rest of this entry »