Cartagena de Indias, Colombia, 14 september 2009
Afgelopen donderdag in Cartegena geland. Sorry voor de late berichtgeving hierover, Donderdag en vrijdag heb ik nodig gehad voor de normale beslommeringen. In dit geval de hele vrijdag besteed aan de importpapieren voor de motor en een betaalbare verplichte verzekering. Zaterdag en zondag in een voor mij nieuwe wereld beland. Vandaag, maandag, de hele dag onderhoud aan de motor. Samen met Marcus heb ik onderdak in een hostal gevonden. Vooral backpackers die hier de revue passeren die vooral veel willen praten (en drinken en diverse rookwaren), maar nog veel meer een tijdslurper de contacten met de bootmensen. In zes dagen met 10 man en 2 vrouw op een catamaran veel beleefd (storm, ziektes, diefstal) en ondanks dat we verspreid over de stad leven is er geen dag voorbij gegaan zonder dat we bij elkaar komen. Ook onverwacht, de dag en nachttemperatuur is opnieuw een tandje opgeschoven. Panama Stad was al heet maar in de vroege ochtend is het hier al ruim 30 graden, in de middag piekt het naar even boven de 40 graden en om 12 uur in de nacht zie ik 29 graden ophet display. Vanaf Panama Stad opnieuw veel belevenissen, lees vooral door hieronder als je daar in geintersseerd bent voor een kleine greep daaruit. Voor zij die dat niet zijn in het kort het vervolg, vanaf hier de bergen in richting coca en koffie, dinsdag vertrek richting Medellin, vanaf daar richting Cali en de grens met Equador en door naar Quito. Gaat wel even wat dagen duren. Voorlopig nog samen met Marcus op pad. Andy, Tony, Mannfred en Wallis zijn al vertrokken in dezelfde richting, hoop hen voor de grens te treffen.
Panama Off Road
Vanaf Panama Stad is het een kleine twee uur voor de PanAmerican highway overgaat van tweebaans naar eenbaans. Het laatste stadje voorbij passeren we slechts nog mini dorpjes voor we bij onze afslag komen, de weg naar de kust. In een dorpje stop ik voor een lunch, de rest heeft geen trek maar Andy blijft bij me. Als laaatste van de zes motorfietsen vertrekken Andy en ik op weg naar de kust.
Het is heet en droog. Het wegdek bestaat uit zand met losse steentjes en gravel, ongeveer een ruime zestig kilometer naar de kust waar Fritz voor anker ligt met zijn catamaran. De eerste kilometers verlopen soepel, Betsy kan ik in de tweede versnelling heuvel op en af dirigeren. In mijn hoofd speelt Hendrix Johnny B Gpoode, lekker ritme voorde vele kuilen waar ik over heen hobbel. Dat gevoel duurt helaas niet lang. We stijgen en blijven stijgen. Ik maak een inschattingsfout. Op een helling die ik begin in de tweede versnelling moet ik na een twee honderd meter terug schakelen naar de eerste versnelling. De helling is steil en in de eerste versnelling lukt het de motor niet om het toerental vast te houden,ik kom tot stilstand. De motor laat ik dwars terug zakken tot ik zie dat ik bijna in een greppel van een meter diep beland. Vooruit duwen, helling op en dwars, lukt niet. Andy rijdt me voorbij en roept dat hij me zal helpen. Als hij lopend bij me is lukt het om de motor de weg op te duwen, terug naar een vlak punt en in de eerste versnelling hobbel ik soepel naar boven. Zo gaat het kilometer na kilometer, langzaam maar zeker.
Na een felle 90 graden bocht gaat de weg steil omhoog. Zo steil heb ik het nog niet gehad. De achterband heeft geen enkele grip meer op de losse steentjes en na iedere hobbel slip ik van rechts naar links verder omhoog. De top is niet zichtbaar, de weg slingert in een reeks bochten omhoog. Ook in de eerste versnelling haal ik de top niet.Met een korte draai terug kan ik de motor dwars tot stilstand krijgen, duwtje naar voren en de motor rolt voorwaarts naar beneden. De tweede poging verloopt hetzelfde. Bij de derde poging neem ik in de 90 graden bocht het buitenspoor en kan ik iets meer snelheid maken in de eerste versnelling. Niet genoeg. Iets hoger als bij de 1e en 2e poging kom ik opnieuw tot stilstand. Dit deel van de weg is echter nog steiler. De korte draai om de motor dwars op de weg te krijgen mislukt. De motor gaat plat op haar rechterzij, schuift een meter naar beneden met de achterkant voorop. Hangend aan de achterstandaard krijg ik de motor tot stilstand. Drijfnat van het zweet lukt het me niet om de motor rechtop te krijgen.Te steil, bij iedere poging glijdt de motor verder naar beneden. Ik wacht op Andy die ergens verder op me zou wachten. Samen met hem en wat stenen om de wielen te blokkeren lukt het om zonder in een vrije val een 100 meter naar benden te schuiven de motor rechtop te krijgen en al rijdend terug te keren. Wat nu na 3 pogingen? Andy gaat door om de rest te mobiliseren.
Ik wacht hangend tegen de motor, mijn huid staat in brand. De eerste voorbijganger is een enorme Caterpillar truck, ondanks de enorme profielbanden komt de truck met moeite tot stilstand. Hij wil me omhoog slepen maar dat lijkt me een slecht plan, zonder zicht op de motor vanaf de cabine, brrr. De zon brandt, ik zit in de schaduw maar het voelt alsof accuzuur over me heen is gestrooid. De tweede voorbijganger ziet het niet zitten om me omhoog te duwen en dat kan ik begrijpen. Na een half uur komen twee pickups in mijn richting. Met 1 pickup naast de weg, rij ik de motor in de achterbak. Het slagen van deze operatie vieren we met een biertje uit de koeler. Yeaah. Ook dan mislukt de eerste poging, teruzakkend gaat de tweede poging in de eerste versnellnig in lage gearing beter. Bij de rivier tref ik de rest weer. De Ural is omhoog gesleept en staat opnieuw stil, de rivier is net aan te diep. Alle inlaten en electriciteit dekt Wallis af en bindt de motor achter een pickup. Na de rivier is het spoor ruig maar zonder verdere problemen bereiken we de houten pier om de motoren in te schepen op het dek van de catamaran.
De druppel en de emmer
Na het inschepen van de motoren op zaterdag vertrekken we richting de San Blas eilanden. Op zondag arriveren de overige bootbewoners voor de komende dagen. De meeste eilandjes zijn exact zoals een tropisch Bounty eiland behoort te zijn. Klein, palmbomen, wit strand, heldere blauwe zee, koraal en wit schuimende golven. De San Blas eilanden zijn volledig in eigendom en beheer van de oorspronkelijke bewoners. Zij leven in een mix van traditie en modern. Traditie is de visserij, met kanos vervaardigd uit een stuk vissen zij dagelijks en slijten dat aan passerende jachten. Modern is electriciteit en dollarliefde maar dan houdt het ook wel op. Op een eilandje slaan we nog wat fruit en eieren in. Het eilandje is afgestampt, vol met hutjes. Ik kan mn ogen nauwelijks geloven. De vele onbewoonde eilandjes blijven onbewoond en op de andere eilanden leven de mensen in een mierenhoop van hutjes.
De douane formaliteiten om Panama te verlaten regelt Fritz, de kapitein, op een eilandje dat in WO II een vliegbasis was. Alleen ik ga met hem mee aan land maar kan niet naar binnen in het douane kantoortje vanwege het te betalen smeergeld om de papieren in 1 sessie afgerond te krijgen. Ik loop wat rond. Tot mijn verbazing hoor ik twee meiden Nederlands praten. Ik val bijna om als nummer drie, nummer vier en nummer vijf verschijnt. Vijf Nederlandse meiden op een eiland niet echt veel groter als de markt in Gouda! Voor hen een tussenstop, werkzaam voor KLM en Martinair, voor mij een tropische verrassing, Nederlands praten en een rose wijn bij de lunch! De catamaran met 6 motoren was al door hen gespot. Drie van hen zijn nieuwsgierig naar de boot, motoren en tijdelijke bewoners. De verbazing van de voornamelijk mannelijke bootmensen is groot als Fritz en ik met drie prachtige meiden bij de boot terug komen. Helaas, zij zwemmen terug na een rondleiding en wij gaan verder. Voor de kust van een vrijwel onbewoond eilandje (twee hutten) gaan we voor anker. We blijven daar tot maandag.We vertrekken op 1 motor, motor nummer twee heeft die dag een nieuwe injectie gekregen maar is niet aan de praat te krijgen.
Zondagmiddag ontdekt Fritz dat geld gestolen is uit de kluis. Hij verdenkt zijn dekhulp, een jonge Colombiaan. Een lastige situatie want iedereen heeft geld en kostbaar goed bij zich en waar laat je dat als ook de kluis niet veilig is? Lastig ook omdat de boot voor een paar dagen een gesloten gemeenschap is, met een dief daarbinnen is dat een gespannen situatie. Zondag echter blijkt dat de vaste reserve hoeveelheid brandstof ontbreekt, verkocht? De druppel die ontbreekt die de druppel die de emmer doet overlopen. De verdenking is nu compleet en Fritz laat de jongen achter op een eilandje, zonder paspoort maar met de mededeling dat hij met twee weken verwacht terug te zijn om zijn geld op te halen …
Na een klein uur varen bereiken we open zee, de Caribische Zee. Een aardige bries betekent echter dat de catamaran eveens aardig te keer gaat op de golven. In de avond steekt vanuit het niets een koude noordenwind op die rechtstreeks overgaat in een heftige storm met slagregen. De cockpit van de cat(amaran) is de enige plek waar de temperatuur te harden is door de frisse wind. Alle luiken en ramen zijn gesloten. De cat is een speelbal op de golven, De BMW van Andy gaat onderuit. Betsy heb ik vast gemaakt aan het dek zoals een piraat vast genageld is in een storm aan het stuurwiel en verroert geen milimeter. Golven slaan over haar heen. In een uur zijn we door de storm heen. Menigeen hangt over achterreling, ziek, zeeziek. Andy zal de rest van de reis niet meer bewust meemaken, Tony is al niet veel beter. Na een dag komt de zee vrijwel tot rust en op donderdagmorgen vroeg, net na zonsopgang, doemt Cartagena op. We zijn in Colombia en de manier waaerop met Fritz the Cat had ik voor geen goud willen missen.
Cartagena de Indias
Donderdagavond hebben we onze paspoorten terug, we zijn nu ook formeel in Colombia. De bootmensen verspeiden zich over de binnenstad maar uiteindelijk leven we opnieuw vlak bij elkaar en trekken we de daaropvolgende dagen in wisselende samenstellingen met elkaar op, zowel het dag als nachtleven. Cartagena bruist in alle straten, stegen en pleintjes. Het oude centrum is beschermd gebied. Enorme stadswallen beschermen de eeuwenoude straten. Door de Spanjaarden zijn deze wallen met forten gebouwd. Vanaf Cartagena vertrokken de schepen afgeladen met goud.
Nu blinkt hier een ander goud, wit poeder. Al vanaf Costa Rica is cocaine goedkoper als softdrugs. Het is onmogelijk om om de avond op straat te lopen zonder aangesproken te worden over wat je aan drugs wilt kopen. Voor nu stop ik, wordt vervolgd evenals fotos e.d.
He die Gerb
Ik heb je een tijdje gemist en dus ook je verhaal,man wat een belevenis
Het is hier 6.30 Dinsdag morgen en ik lees je verhaal met een glimlach
Ik heb met genoegen je verhaal weer gelezen en kan weer effe vooruit,he ga je goed man en stuur vooral weer wat leesvoer.Gr van mij op Schiphol(Amsterdam) en van Diane
Een dinsdagavond 8 september,
Ik heb de oude fiets van moeder opgeknapt, ketting vervangen de trappers en zadel,kogellagertjes gereinigd en met nieuw vet weer gemonteerd. Het afstellen van het achterwiel was wat problematisch, er bleef maar speling op zitten of anders liep het wiel te zwaar. zoals je weet behoort het wiel met het ventiel bij vrije loop onderaan tot stilstand te komen. Ik vond het wat te ver gaan om er “deskundigen” bij te roepen, bovendien zijn dezen eenzijdig ontwikkeld en hebben over het algemeen alleen verstand van oude motoren van een vaag amerikaans merk. Wat moeten die nou met een oerhollands fietsmerk. Nou ja uiteindelijk is het mij gelukt en ik moet zeggen oma zingt als een sopraantje in de kerk. Ik noem haar Beppie, naar mijn moeder die heet Elizabeth. Zo snor ik op eigen kracht op een heerlijke nazomeravond richting Jasper in de Vlist. Onderweg probeer ik met hoge snelheid een onoverzichtelijke bocht richting Willenseweg te nemen, de pech is dat er net een hoogbejaarde dame met looprek oversteekt. waarschijnlijk de avondklok genegeerd en ontsnapt uit het dichtbij gelegen verzorgingshuis Goverwelle. Dankzij bovennatuurlijke stuurmanskunst en een beetje geluk kom ik tot stilstand in een wilgenbosje. Nadat ik het oude besje met geestelijke bijstand weer op de been heb geholpen en het rekje wat bijgebogen rijd ik op halve snelheid verder. In het halfdonker kom ik over de brug aanfietsen en natuurlijk wordt ik zonder allerlei bijdehande opmerkingen ontvangen. De avond is heerlijk buiten op het terras totdat Ton D. het nodig vind om in het mesthok tussen de spinnen en de lucht van schapenstront de avond verder door te brengen, na enige discussie geef ik mij gewonnen en niet nadat Jasper heeft beloofd een van zijn befaamde gaslampen aan te steken. Bij het licht van de lantaarn bespreken wij de problemen van de wereld totdat ik vaag tegen de achtergrond van de weilanden een donkere gestalte dichterbij zie sluipen, het is de kat van de buren……….
geweldig jan gerben, cartagene, wat een stil moment voor me zelf om daar bij stil te staan, drie jaar geleden was ik daar, in de sloppenwijken, in een klein hotelletje, met kamer zonder ramen, alleen maar koud water, een wc die je in het hele hotel kon horen, en dag en nacht lawaai, geweldig wat een stad, wel uitkijken want ook de sloppenwijken is niet pluis, maar ja jij bent heel wat gewend tegenwoordig merk ik wel, man wat een leven heb jij toch, dat zal straks niet meevallen om weer in de nederlandse samenleving te leven. ga je nog verder naar het noorden, ik proef van niet, jammer, daar is het schitterend, en dan naar medillin, tegenwoordig wat rustiger dan tijden terug, maar nog steeds een drugge stad, kijk uit voor de farc, en succes, ola
leen
Hoi Jan Gerben,
Fijn om weer iets van je te horen. Je maakt nog al wat mee zeg, je moet daar wel durf voor hebben. Betsy heeft heel wat te verduren, maar ze houdt zich kranig. Denk je nooit; “waar ben ik aan begonnen”??
Je verhalen zijn heerlijk om te lezen na een dag vol met drukte op werk en prive. Geniet ervan hoor, want je weet nooit of je er ooit weer kan komen. Kijk je wel uit in de komende landen?
Het moet wel een hele belevenis zijn om met motor op een catamaran te gaan.
Hier alles zo zijn gangetje. Op werk weer vele veranderingen, maar dat is niet anders.
Hoop snel weer iets van je te horen. Ik denk geregeld aan je, vooral dat je overal veilig doorheen komt en dat je je sterker gaat voelen.
Groetjes Helen
Yo Desperado,
Wat een wereld verhalen! You ran a bit hot in Panama…Ik ben jaloers op je >Respect! Wish i was out there with you met mijn BMW.
Had alleen wat meer porno verwacht op dat tropische eilandje met 5 ! beautiful dutch girls….Met Gerard Twigt op een feestje in het clubhuis van de Ijsclub in Moordrecht nog Honey Hush gedraaid, thinking of you !
And your Betsy will rock !.
ps. Je woonark ligt er nog prima bij !
Flying Fred
Great confirmation of what I’ve seen fm happening in the online groups I’m in and the people I follow. Thanks Kim! The rise of Snspchat has been a bit of a head scratcher but once i jumped in and tried it I saw the lure. Its fun, but it’s not easy to learn and still feels tough to stand out unless you’re already a name or pushing snap from your other social channels. Facebook Live on the other hand is easy and the payoff is immediate. Live interaction, more views, comments, and the personal connection is huge. It’s an exciting time to be in social media!
http://allin1panel.com/blog/fundamentals-social-media-marketing-revealed/
I have read so many posts about the blogger lovers
but this piece of writing is genuinely a nice post, keep it up.