Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Let op: dit bericht bevat alleen bla bla over boutjes en moertjes, volstrekt niet interessant als je niet een meer dan gemiddelde belangstelling hebt voor ‘Old Betsy’! Het is voor mij een manier om mijn gedachten te ordenen en deze te communiceren met mijn helpdesk in Nederland.

Eerst even lachen: in Alaska betaalde ik USD 4,40 voor een gallon premium benzine, inmiddels betaal ik USD 2,10 voor een gallon, dat betekent van 1,16 dollar per liter nu nog slechts 55 dollarcent, de dollarkoers is echter gestegen van 66 eurocent voor 1 dollar naar 87 eurocent, als ik daarmee rekening hou, betaalde ik in Alaska voor een liter benzine EUR 1,16 en in Californie EUR 0,48.

De fietskilomerteller staat inmiddels op 7.000 kilometer.

Electriciteit

Vlak voor San Francisco lichtte opnieuw het waarschuwingslampje van de dynamo op. Vreemd genoeg liep de accu niet volledig leeg, ondanks dat het me iets meer als een uur kostte om Dan & Mary in Oakland te bereiken in het donker en dus met alle lampen aan. Dat kan niet anders betekenen als dat de dynamo toch iets bij laadt. Ik had goede hoop dit euvel zelf te kunnen verhelpen, eventueel koolborstels vervangen, laadvolume verhogen of wellicht een los contact of draadbreuk. Deze op zich goede gedachte heeft me veel tijd gekost. Uiteindelijk bleek na veel mailverkeer met de dokter en helpdesk dat opnieuw het anker de geest had gegeven. Een forse teleurstelling, in Prince George had ik een volledig gereviseerde dynamo geinstalleerd (die van mij tegen betaling omgeruild voor een revisie exemplaar). Na de constatering van het anker heeft het 10 werkdagen en dat is twee volledige weken geduurd voordat de onderdelen vanuit Nederland waren gearriveerd. Met de mensen van Rite Way (dynamo en starter bedrijf) had ik een soort van ‘weddenschap’ afgesloten; als zij het anker eerder terug hadden van een gespecialiseerd wikkelbedrijf in Arizona dan ik de onderdelen vanuit Nederland, dan mochten zij de dynamo afmonteren. Ik heb verloren en zij hebben een uitstekende dynamo geleverd. Met de manuals als achtergrond info kwamen zij er overigens achter dat de gereviseerde dynamo niet volledig was opgebouwd zoals de manual liet zien. Belangrijkste vraag is echter waarom opnieuw het anker kapot is gegaan. Opnieuw dezelfde kwaal, namelijk de isolatie tussen de wikkelingen die los laat. Dit heeft alles te maken met de temperatuur in de dynamo. De temperatuur kan te hoog oplopen als de dynamo te veel stroom moet leveren. In Vancouver (en Juneau en Fairbanks) had ik dat nog gemeten en leek mij niet het geval. Wat de oorzaak dus kan zijn is dat ik de laatste dag voor San Francisco al veel kilometers achter de rug had (dynamo heet) en toen ook nog met licht ben gaan rijden waardoor de dynamo meer stroom gaat leveren omdat het tweede veld dan in bedrijf komt. Gevolg: temperatuur die nog meer oploopt en daarmee de isolatie van het anker heeft doen smelten.

Een bijkomend euvel is dat 1 cel van de accu (nieuw gemonteerd in juni, made in Holland door Centurion) accuwater verbruikt (vanaf Fairbanks wekelijks een beetje bijgevuld). Deze cel was dus niet helemaal jofel en heeft er wellicht aan bijgedragen dat de dynamo meer stroom moest leveren. Zowel volgens Deeley in Vancouver als de mensen in Prince George kon dat geen kwaad om mee door te rijden. Inmiddels heb ik een nieuwe accu gemonteerd (genuine H-D en made in Taiwan) en die gedraagt zich vooralsnog uitstekend.

Al met al: twee keer een kapotte dynamo, 1 nieuwe accu onderweg en 1 nieuwe accu thuis in juni geplaatst, ik droom al van een magneetontsteking (geen dynamo, geen accu, klinkt erg goed!).

Koppeling

Voor degene met een goed geheugen: in Vancouver heb ik de koppeling uit elkaar gehaald, schoon gemaakt en afgesteld. De reden daarvoor was een slipperig gevoel bij koude start. Het uit elkaar halen heeft toen geholpen. Onderweg naar San Francisco kwam dat slipperig gevoel snel terug en dat werd iedere dag een klein beetje erger. Van dat slipperig gebeuren had ik alleen last bij aanvang van de dag, zodra de motor goed op temperatuur komt was dat over. De laatste dag voor aankomst in SF vertrok ik in dichte mist en schakelde de versnellingsbak bij de start echt (te) zwaar.

Door mijn dynamoperikelen aan het einde van die dag was ik voornamelijk daarop gericht in de daarop volgende dagen en weken. Opnieuw was mijn gedachte m.b.t. de koppeling: koppelingsplaten, afstelling (m.n. veerspanning) e.d. nadat de dynamo gerepareerd was. Helaas bleek mijn gedachte niet juist. In de dagen voor mijn geplande vertrek schakelde de versnellingsbak ook minder bij warme motor, althans soms goed en soms helemaal niet (ik hoef Jan zeker niet uit te leggen hoe ‘fijn’ het voelt om aan te komen rijden op een drukke kruising en niet te kunnen schakelen). Dat is bepaald geen fijne basis om verder te gaan, oplossen dus.

Met veel proberen en mailen bleek uiteindelijk de lagering van het koppelingshuis te strak te zitten (met dank aan Larry voor de gouden tip). Mijn koppelingslager bestaat uit rollagers met een plastic afhoudplaat. In de aluminiumpoelie waarin de koppelingsnaaf draait, is een stalen bus geperst. Deze is door Vince uitgehoond, ook de ronding bleek niet volledig rond te zijn. Na montage van het uitgehohnde huis was een duidelijke verbetering merkbaar, maar zeker nog niet goed. Vince had ondertussen uit zijn enorme voorraad voornamelijk gebruikte onderdelen voldoende kogels (60), een kogellagerhuis en een stalen afhoudplaat gevonden. Na schoonmaken heb ik ze gemonteerd en dat bleek de definitieve oplossing te zijn. De bak schakelt en koppelt weer zoals een Zwiters uurwerk.

Belangrijkste vraag is echter: hoe kan de lagering te strak geraken? Na zoveel kilometers lijkt het logisch dat er eerder meer als minder ruimte op ontstaat. De theorie zoals die zich na veel discussie met Vince en zijn maatjes Manny en Joe heeft gevormd is de volgende: de primaire belt stond strak (maar volgens mij nog niet kritisch te strak). Dat is raar, in Vancouver stond die minder strak. Het blijkt dus dat de belt door temperatuur strakker wordt, niet alleen tijdens het rijden maar ook definitief. In Alaska heb ik door de vele regen, modder en chemische troep die ze op de dirt roads uitstrooien tegen stof, de ring achter mijn primaire kast verwijderd, koel genoeg in het Noorden en al die troep komt ook bij de belt terecht. Deze ring heb ik echter nooit meer terug geplaatst (shame on me). Een belt die krimpt onder hoge temperatuur heeft waarschijnlijk meer druk veroorzaakt als dat de aluminiumpoelie aan kan, waardoor de boel scheef en zwaar is gaan lopen. Ook de vertanding op de poelie is inmiddels aardig aan het slijten (in juni nieuw gemonteerd). Met andere woorden: mijn primair is niet bestand tegen vele kilometers en heeft problemen met temperatuur. Daarnaast maak ik de poelies en belt wekelijks schoon, op de een of andere wijze komt er toch iets van olie bij de belt waardoor de belt een soort rubberspoor op de polies achter laat waardoor de belkt weer makkelijker slipt. Geen wonder dus dat ik het niet merk als de belt strak staat, het is een smalle marge tussen slap en slippen en strak zonder slippen. Geweldig allemaal. Oplossing: ik ga t.z.t. terug naar een primaire ketting en tandwielen.

Al met al rij ik sinds dit (Sinterklaas-)weekend voor het eerst hier in de buurt zonder na te denken over de motor.

Voor de rest: in Oakland heb ik bij Godspeed (geweldige zaak, zie beslist hun website www.godspeed.bz ik ben daar bijna een kind aan huis, de hele crew liep uit toen ik voor het eerst met de Lib aan kwam rijden, zonder overdrijven de meest gave motor enthousiasten die ik tot nu toe ben tegen gekomen) olie en oliefilter vervangen en gebruik ik nu genuine H-D single grade 60 olie met het oog op de temperatuur in het zuiden. Dat ze me dat laten doen is echt tof, de gewone dealer staat beslist niet toe dat je zelf van de werkplaatsruimte gebruik maakt, in Fairbanks stond ik gewoon in de regen m’n ketting te smeren, accu bij te vullen etc. Alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik van Joel, een van de monteurs, grote zadeltassen (je leest het goed: gratis). Die passen perfect en smoelen ook nog redelijk (jerrycans gaan dan in de tas, deze heeft een soort van harde bodem waardoor er veel in kan). Ik moet er nog even over nadenken of ik ze niet gewoon naar huis stuur. M’n huidige tassen met daarvoor de jerrycans in de valbeugels bevallen tot nu toe goed en waarom zou ik dan veranderen, never change a winning team?

This entry was posted on donderdag, december 11th, 2008 at %H:%M and is filed under Biker's chit-chat en Motorpraat. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.