Luctor et emergo

Luctor et emergo

Granada, Nicaragua, 5 mei 2009

Afscheid van Granada. Op woensdagavond (15 april) begint dat bij de motorclub in Managua, diep in de nacht terug. Rijden in de nacht is nooit aan te bevelen, maar de route naar Granada is simpel en zelfs in Managua waar nergens een richting wordt aangegeven behalve de shopping malls maakt het me niet meer uit. Ik voel en gedraag me als een halve Gringo-Nica en doe zoals het uitkomt, de favoriete Gringo-Nica uitdrukking komt er op neer dat je nergens toestemming voor vraagt, vergeving vragen achteraf is eenvoudiger. Diep in de nacht is de weg inktzwart, geen maan, geen verlichting, geen verkeer, niets. Tot ik een zwerfhond raak is het stil. De hond is al eerder aangeredenen en ligt voor dood op de weg. Uitwijken lukt ten dele, ik hoor de botten kraken, de motor bonkt wat maar houdt koers. Bij 1 van de rotondes stop ik om de schade te bekijken maar die is er niet, de carterbeschermplaat en beugel daaromheen hebben de klap verwerkt.

Vrijdag besteed ik de hele dag met Wayne aan het meer. Dit is een zoetwatermeer met haaien (‘tiburones’ een volstrekt unieke haaisoort) en andere roofvissen. Zo lelijk heb ik een vis met tanden nog niet eerder gezien, maar in een authentiek Nica restaurant maakt de kok een meesterwerk voor me klaar. Op zaterdag is het dan het echte feest. Jimmy speelt sixties, rock ‘n roll en country in zijn restaurant en een bonte verzameling Gringo’s, Nica-Gringo’s en Nica’s komt ‘even’ langs. Inmiddels heb ik geleerd om te gaan met deze varieteit die uiteenloopt van familiemensen tot hoerenlopers, sex verslaafden, Vietnam veteranen, uit de VS gezette Nica’s, idealisten, barkeepers, pooiers, huurlingen en alcoholisten met allen hun eigen unieke of bizarre kijk op het leven. Nicaragua is nog veel meer een derde-wereld-land dan ik ooit heb kunnen bedenken, beter gezegd is dat ik geen flauw benul had wat het echt betekent om te leven in een derde-wereld-land. De combinatie van armoede, Tropen klimaat, slappe regeringen, socialistische denk- en werkwijzen geimporteerd na de Sandinista-revolutie in 1979 uit Rusland en Cuba worden volop in stand gehouden, gebrek aan intellectuelen (volgens ingewijden is er 1 boekhandel in Managua, in Granada nul), een economie die drijft op grondstoffen die onderhevig zijn aan de wereldmarkt en de bizarre barrieres (handelsbescherming) die vooral de VS en Europa opwerpen, vormt de aantrekkingkracht voor deze varieteit aan mensen. Niet te vertalen vanuit het Engels maar direct te bevatten: ‘Nicaragua, land of the wanted and the unwanted’! Het is een wonder op zich dat het land functioneert zoals het dat doet. Net zoals in Cuba vormen wellicht de rum, sigaren en prachtige vrouwen het smeermiddel in deze verrotte machinerie.

Het slotstuk van mijn afscheid is zondag de Hippica in San Marcos. Het stadje is afgesloten voor verkeer en alles en iedereen met een paard trekt in een stoet door de stad begeleid door muziek en overgoten met drank. Met de motorclub zijn we uitgenodigd door een restaurant. Gratis eten & drinken als we de motoren voor de deur parkeren. De politie kent de deal en dus trekken we door de stad naar het restaurant. Het feest duurt tot in de avond voor ons als Jimmy, Brian en mijzelf vertrekken. De reis verloopt met hindernissen. Brians licht begeeft het, Jimmy’s achtertandwiel draait los en op een windvlaag valt mijn motor om tijdens het sleutelen in het donker met het licht van wat mobieltjes (telefoons). We bereiken Granada en daar begeeft mijn dynamo het. Het is zondag avond laat, mijn dynamo is voor de derde keer sinds Alaska stuk en op dinsdag verloopt de importvergunning voor mijn motor!

Op maandag start de tocht voor de importvergunning. Met Brian in de bus naar Managua. Vervolgens per taxi via de kantoren van Immigracion, Policia Transito Nacional (nationale verkeerspolitie) naar de Aduana (douane) iedere keer dwars door de stad. Op dinsdag terug naar de Aduana om te ontdekken dat ze op de afgesproken tijd zijn gesloten. Later leer ik dat instanties een afgesproken tijd afgeven maar je zo’n twee uur eerder verwachten. Op woensdag ontvang ik dan het papierwerk met mijn 30 dagen verlenging, drie volle dagen verder. Eindelijk tijd voor de motor.

Op advies van Jimmy zoek ik Coco op. Coco (eigenlijke naam Manual da Silva nog wat) is een mecanico die o.a. aan Harley’s sleutelt Zijn werkplaats en huis ligt aan de Calle Santa Lucia aan de rand van het centrum richting meer. Opnieuw een aardevloer om te sleutelen. De diagnose is snel gesteld en conform verwachting, het anker van de dynamo is stuk (doorgebrand). ‘No problemo’ volgens Coco die qua uiterlijk een tweelingbroer van Maradonna zou kunnen zijn. We maken een prijsafspraak en hij gaat verder aan de slag. Twee dagen heeft hij nodig zegt hij. Na twee dagen is er echter niets veranderd of gebeurt. 50 dollar is nodig om de eerste kosten te dekken voor o.a. het wikkelen van het anker elders in de stad. Nog een dag verder en weer niets. Nog een dag verder en nog steeds niets. Mijn vertrouwen in een goede afloop zakt steeds dieper weg. Ik schakel Brian in om af te dwingen dat het anker teurg komt van waar het is. Brian heeft een nogal zeer directe wijze van omgang, is explosieven expert, altijd gewapend, heeft zijn huis met landmijnen beveiligd en schiet met een AK 47 op alles wat op zijn grond gebeurt, Canadees van origine en ik kan het goed met hem vinden. Na uren wachten arriveert het anker en het geeft me een wat meer gerust gevoel. De magnetische velden zijn gelijmd, geen idee waarvoor maar het drogen daarvan is de reden of excuus om op zondag niet aan mijn motor te hoeven sleutelen. ‘Maandag klaar’. Dat weekend hoor ik andere verhalen over Coco zoals over zijn cocaine verslaving. ‘Maandag klaar’, helaas, niet dus. Op dinsdag krijg ik het anker opnieuw in handen en volgens Coco is extra werk en kosten nodig om het te repareren. Als ik goed naar het anker kijk zie ik dat het meer beschadigd is als daarvoor! De leugens houden maar niet op. Veel extra geld is nodig voor een reparatie in Managua, zelf kan ik daar niet naar toe volgens hem en ook voor het vervoer van Coco moet ik dus betalen en wellicht is het anker na reparatie toch niet goed. Allemaal leugens, net zoals de verhalen over de testen die hij al gedaan zou hebben. Van deze constateringen word ik niet vrolijker. Hij heeft me plat gezegd bij de ballen. Mijn motor en onderdelen zijn bij hem in de werkplaats. In de nacht neem ik mijn beslissing. De motor en onderdelen moeten terug, koste wat het kost. Nu is het mijn beurt voor leugens. Via een stroop-om-de-mond-verhaal over afspraken in Panama komende week bla-bla-bla gaat de motor naar buiten. Daarna is Coco verdwenen. Zijn hulpjes van 12 en 7 jaar (gaan niet meer naar school!) weten uiteraard van niets. Zij weten ook niet waar de onderdelen opgeborgen zijn. Halfslachtig gaan zij zoeken. Zij vinden niets en ook zelf vind ik niets. Zelfs tot in de slaapkamer (groot woord voor een met doeken afgehangen hoek met giga-tv in de werkplaats) zoek ik zonder resultaat. Na uren wachten duikt Coco op met de onderdelen. Alleen tegen betaling van zijn werk krijg ik dat terug. Met wat onderhandelen kom ik eruit. De motor start direct en ik ben weg. Niet alleen ben ik terug bij af maar erger nog, feitelijk ben ik slechter af, het anker is verprutst.

12 Responses to “Luctor et emergo”

  1. Ary zegt:

    Ha die Gerb,

    Je verslag leest als een donker hoofdstuk uit Lord of the rings, maar ik ben blij weer wat van je te lezen en het verklaard de lange stilte van de afgelopen tijd rond jou. Je beschrijving van binnenuit geeft een interressant beeld van de mensen in dit Midden-Amerikaanse land, the wanted and unwanted maar zo te lezen weet je met beide prima om te gaan. Jammer dat je ernstig opgehouden wordt door een junk die uit was op je dollars, maar zoals met iedere reis van deze omvang zijn er lichte en donkere bladzijden te schrijven.
    Het vervolg zal ongetwijfeld weer een paar prachtige verhalen opleveren. Ik vermoed dat er een heel andere Jan Gerben thuis zal komen, wanneer hij dan ook thuiskomt. The road goes ever on.
    Groet Ary.

  2. Jacob Hofdijk zegt:

    Beste Jan Gerben, wat een avonturen, het is zoals je placht te zeggen : GEWELDIG, maar er zijn dus ook momenten dat je het even niet meer ziet zitten. Zit thuis rustig naar het Bevrijdingsconcert op de Amstel te kijken, terwijl jij je nu belangrijkste bezit : de motore haast uit de slaapkamer van de garage moet bevrijden. Van enige afstand onder een warm dak, leef ik van harte met je mee, en zie er naar uit je weer hier te ontmoeten, waar ik druk ben met de ultieme DBC implementatie : in de keten voor integrale zorgverlening, als je terugkomt is er heel wat veranderd, zouden er nog ziekenhuizen zijn ? Het gaat nu echt om de patient ! Groet en Geniet Jacob

  3. Helen Strang zegt:

    Hoi JG
    Fijn om weer wat van je te lezen. Begon me al zorgen te maken. Je weet nooit in die landen zoals je zelf al beschrijft. Goed dat je Betsy weer terug hebt. Ik hoop dat alles wel met haar in orde komt. En met jou. Hier veel gebeurd. Helaas zijn een aantal dierbaren gestorven in mijn omgeving. Ook nog even een week in Oostenrijk geweest en heb daar weer mooie bochten gezien om met de motor te rijden. Dus ik denk dat ik toch maar weer een motor moet gaan aanschaffen.
    Ik ga morgen weer starten met werk.
    Groetjes en ik hoop snel weer iets van je te horen.
    Helen

  4. Ton Dekker zegt:

    Hoi Jan Gerben,
    Niet leuk zeg, zo’n verhaal. We zijn gewend om te lezen, dat het altijd goed met je gaat. Maar ja, niet altijd is alles even leuk.
    Vanavond is het weer Fabeltjeskrant, met John, Rob, Jan en Jasper. Ik (we) hopen dat je inmiddels een betrouwbaar wikkelbedrijf hebt gevonden. waar je je anker kan laten repareren.
    Ik heb net je verhaal voorgelezen aan bovenstaande personen/figuren en zij gaan je ook nog en hart onder de riem steken.
    groetjes Jannie.
    Dag dokters hier wat wetenswaardigheden van het thuisfront.
    Allereerst moet je voor mijn gevoel niet zolang tussen je stukjes laten zitten.
    Want ik denk dagelijks, hoe zou het gaan, waar zou ie zitten en als alles maar goed gaat.
    Trouwens ik ben niet de enige, want ik krijg zelfs uit Friesland berichten binnen van mensen die bezorgd zijn.
    Ik ben je broer op Koninginnedag tegengekomen en dus gehoord dat je pech had en dat verder alles okee is.
    Dus geen griep verschijnselen, oid.
    Het gebobt of gefopt projekt van Hans is nagenoeg klaar.
    Wellicht heb je de foto,s ontvangen van Hans.
    Maar ook hier, helaas loopt het niet zoals het hoort.
    De Lib. maakt rare klappen, van alles geprobeerd en komen waarschijnlijk bij de nokkenas trein, uit.
    Nou het zal wel io komen want de techniek erachter is niet echt wat je zegt high-tech.
    Neemt niet weg dat het wel zoeken is. Nou dokters de rest van het wiskeyteam zal later wel reageren, behalve Jan natuurlijk want die houdt er niet zo van.
    Maar je weet dat ie je alle goeds toewenst. gr Ton Dek.
    Moeilijk om nog iets toe tevoegen, ik benne terug van 5 daagjes ardennen met ons 4t jes, verder loopt eind juni mijn arbeidscontract af en zal ik wat anders moeten hebben/zoeken ,wat moeilijk zal worden in deze tijden. moraal waar je ook bent, problemen zijn er ook steeds wel. see you soon Jasper.
    Ook de groeten van John en Rob Sp

  5. Joyce en Erik en Connor zegt:

    Hi JG,
    Fijn weer wat van je te horen,we keken erg vaak naar de mail ,(normaal zijn we niet zo snel..).We weten dat je een grote vent bent maar Joyce maakte zich toch wel zorgen, niet helemaal onterecht blijkt nu.Heb je alleen je oude verkennerszakmes bij je, ben je al stiekem aan het trainen voor de zwarte band of red je het met woorden???
    Je bent in ieder geval weer on the road. Zorg je de griep voor te blijven?
    We genieten van je prachtige reisverslag, maak het niet te spannend ok.
    Connor is al bijna een jaar, en begint te kruipen en kraaien.
    We zijn druk aan het klussen, ladders en witkwasten in de aanslag, weinig spannend, tot je er bijna naast stapt dan toch.
    Erik gaat alweer bijna op superrally, hopelijk zonder al teveel sleutelen onderweg.
    We missen je nu toch wel erg, geniet van je reis,
    Groetjes,
    Joyce, Erik en Connor

  6. Ton Dekker zegt:

    p,s, Dokters.
    Moet gelijk nog ff terug in de tijd.
    Denkend aan die keer dat we ook in een soort van hachelijke situatie waren, je accu moest, heroveren, England, 1989 in Stratford up on Avon. Ben je toen ook goed uitgekomen.

    gr Ton

  7. steve zegt:

    Jan, near as I can make out, you’ve had a bitch of a time. Hope all is well by now… By the way, FINALLY got the Dyna out of Belgian customs…took 5 days and way too much money. But it’s good to be back in her saddle again. Any idea when your coming home? I managed to sell your Isle of Man ticket- you’re going to miss a great party! But your adventure does make me jealous!!! Hope to hear from you, ride safe………….steve

  8. Harry zegt:

    he die Gerb
    Goed wat van je te horen werd een beetje stil en weinig te lezen
    Goed vandat je motor terug gehaald hebt (je weet het een zwarte is nooit te vertrouwen)geintje.Nu blijf schrijven ,kunnen wij blijven lezen
    gr

    Harry en Diane

  9. Cees zegt:

    He Jg,

    Fijn weer wat te lezen,Ik/wij gaan 1dec op pad als het goed komt.
    Blijf toch wel een beetje je zelf he ak47 of een belletje tegen de beeren.

    Gr Cees

  10. Mylene zegt:

    Hoi JG, Gelukkig weer bericht. Elke keer checken en nog steeds de foto van jou en de leuke dame. Wat een verhaal weer. Hoop dat de rest van je trip wat minder dit soort spanning zal zijn. En inderdaad dat je die griep niet oppakt.

    Groet!

    Myl

  11. heleen en dirk zegt:

    Luctor et emergo oftewel op z’n heimerts, lukt ut vandaag nie dan lukt ut merregu. Een goed motto. Tante Lenie is weer helemaal hersteld en loop nu weer de avondvierdaagse. Het gaat dus goed met de oudjes.

  12. Anouk zegt:

    Hi,

    Wat mooi om een aantal verhalen van je te lezen.
    Het is alweer twee maanden geleden dat we beiden in Antigua waren. Ik vroeg me dan ook af waar je nu zou zijn en hoe het met je gaat. De gastvrijheid in Guatemala toen je moter ook kapot was was nog niet zo verkeerd dus!!
    Ik ben ook alweer twee maanden aan het werk. Het gaat goed en ik vind het leuk. Op dit moment ben ik druk met de ontwikkeling van vier (brede) scholen in Raalte. Volgende week begin ik in Zandvoort, ook met een school.

    Veel succes nog en kijk uit naar nieuwe verhalen!

    Groeten
    Anouk

Leave a Reply

Kommentare zu diesem Post abonnieren.