Rollercoaster nog even in Vancouver

Rollercoaster nog even in Vancouver

Het is alsof in een rollercoaster zit maar dan in stilstand, even een terugval omdat ik net niet de volgende top haal om daarna in vliegende vaart (voor mijn doen) verder te gaan. Iedere keer als ik me voorneem om op pad te gaan komt er iets tussen waardoor ik besluit nog een paar dagen te blijven. Te veel dingen om allemaal op te sommen maar het komt er op neer dat ik met van alles bezig ben en er ook van alles gebeurt dat me in mijn hoofd bezig houdt. Mijn bezigheden lopen uiteen van vrijwilligerswerk bij een tentoonstelling voor de geesteszieken & daklozen, dozen sjouwen voor de padvindsters, assisteren bij de verkoop van ‘girl guide cookies’, jaarstukken analyseren van daklozenorganisatie en jaarvergadering daarvan bijwonen (met gratis maaltijd, als ik in de rij sta achter Dennis, 1 van de doelgroep, moet ik toch echt meer opscheppen van hem, “it’s free brother!”).

Wat me o.a. van binnen bezig houdt is de rauwe kant van het leven van de vele verslaafden en daklozen hier. Nooit verwacht dat in een rijke stad als deze, zoveel mensen aan de onderkant van het bestaan bungelen. In de downtown Lower East Side liggen, zitten, en staan ze bijna opgelijnd. In de rij voor gratis voedsel, in de rij om zichzelf te verkopen (straatprostitutie), in de rij voor een slaapplaats bij het Leger of 1 van de vele kerken die zich daarvoor openstellen of openlijk drugs gebruiken of midden in een ‘downer’ zitten. Crystal Meth was voor mij een filmdrugs (Harley-Davidson and the Marlboro Man), maar hier op de straat is het de grootste probleem veroorzaker; levensgevaarlijk, super verslavend en relatief goedkoop. Overigens is het politiebureau om de hoek van dit alles! Met de Olympische spelen in 2010 op komst zullen er meer projecten opgestart worden, maar dat is wel heel erg lang overtijd. Beelden zoals ik hier zie downtown, kennen wij echt niet in West Europa.

Waarschijnlijk zoals in iedere grote stad valt ook hier veel te beleven, maar het lijkt wel of ik daar hier met m’n neus bovenop zit. Gisteren was ik getuige van een interceptor unit. Het duurt even voor ik zoiets in de gaten heb. Op een kruising staat een van voren gezien grote luxe wagen stil. Midden op de kruising. Dichtbij gekomen valt de enorme stalen ‘crashbar’ van voren op, naast de wagen staat een tot de tanden bewapende agent en een ander sprint weg met een grote herdershond aan een lange lijn, een echt GROTE herdershond. Pas dan dringt het tot me door dat dit een bepantserde luxe politiewagen is en dat er toch wel veel ‘gewone’ politie in de buurt is. Geen idee wat er is gebeurt, doorrijden is de enige keuze die je krijgt. Een uur later voel ik nog m’n nek van het omkijken. De krant staat vol van het geweld van de drugsbendes dus daar zal het wel mee te maken hebben gehad.

Een ander voorval speelde zich ruim een week geleden voor m’n ogen af en heeft nogal indruk gemaakt. Ik rij op Boundary Road, 1 van de vele grote wegen dwars door de stad. Op een kruising ligt een motor opgevouwen tegen een lantaarnpaal in de middenberm, geschept door een pick-up. Twee mensen staan er bij, de dader en een getuige. Beide staan als een gek op mobiele telefoons in te tikken. Het is rush hour en het verkeer raast om hen heen. Ik kan niet anders als stoppen. De motorrijder ligt in de berm en krepeert van de pijn, maar ook dat is een teken van leven, z’n helm is al af en veel meer als z’n hand vast houden kan ik niet. Kennelijk doen de mobiele bellers hun taak goed. Binnen een paar minuten zijn twee ambulances, drie politiewagens en een giga brandweertruck ter plekke. Vooral de brandweer maakt indruk. Met gillende sirenes aan komen rijden en met hun truck in een soepele draai dwars over de kruising alle verkeer in 1 keer stil zetten. De dader en getuige staan letterlijk te trillen als de ambulance en brandweer (grote truck, grote scharen) de motorrijder van zijn kleren en laarzen ontdoen. Ik mag de beademing met morphine op zijn plek houden als hij in de ambulance wordt gehesen. Zijn motorlaarzen hebben waarschijnlijk voorkomen dat zijn voet er af is gerukt, ik weet het niet precies, toen zijn onderbeen te voorschijn kwam heb ik m’n ogen dicht gehouden.

Dat alles maakt dat ik hier nog steeds ben. Komend weekend is het hier groot feest vanwege Michelle haar verjaardag. Dat lijkt me een goed moment om afscheid te nemen van alle mensen met wie ik hier om ga. De gok die ik neem met het weer kan niet veel langer duren. Tot nu toe prachtig nazomer weer, de bomen nemen al de meest prachtige kleuren aan, de herfst komt er aan. Doordat ik hier langer ben gebleven doe ik al wat voorbereidingen voor het Spaanstalige later. Voor eind oktober moet ik weer uit de VS zijn omdat mijn visum dan verloopt … De route is uitgestippeld, de Liberator (“Old Betsy”) staat tip top klaar, het wordt tijd om te gaan.

8 Responses to “Rollercoaster nog even in Vancouver”

  1. ariena zegt:

    Hpi Jan Gerben,

    Ik begrijp best dat je langer bent gebleven dan je bedoeling was. Aardige mensen en vrijwilligerswerk. Dat snap ik.
    Dat ongeluk met die motorrijder, doet me denken aan Bruce’ssong. ”Wreck on the highway”‘. Dacht jij daar ook aan?
    IK heb je verslag met plezier gelzezen.
    Groetjes van Ariena

  2. David zegt:

    Ha JG,
    Kan me voorstellen dat je langer blijft na al die belevenissen.
    Aan de ander kant, ga je elders waarschijnlijk ook weer van alles beleven… Het is in ieder geval erg leuk om je trip een beetje te volgen. Heel veel plezier, succes en rij voorzichtig!
    Groet,
    David

  3. Helen Strang zegt:

    Hoi Jg
    wat een belevenissen, maar ook veel ellende hé wat je meemaakt, dat is the States, veel uiterlijken.
    Ik begrijp dat je langer blijft met zoveel wat je meemaakt. Houdt de Lib zich verder wel goed of staat hij op stal.
    Veel plezier het weekend en als je verder gaat rij dan rustig. Missen je hier wel hoor.
    Helen

  4. Harry zegt:

    He gozer

    Volgens mij is er iets anders dan je verteld(geintje)je gaat toch ook nog niet trouwen daar in Vancouver nu je er al zo lang bent
    Het ga je goed en wacht vol spanning op je nieuwe verhaal

    Harry en Diane

  5. Roy van Hutten zegt:

    Hi Jan Gerben,

    Zo lang deze pc het doet (vrijdag krijg ik een nieuwe): ik sluit me aan bij de vorige reacties. Ik denk dat het goed is dat je tijdens een lange reis even ergens blijft hangen om wat voor reden dan ook. Heel indrukwekkend wat je schreef. Maar na de volgende aanloop zal de rollercoaster doorschieten, op weg naar de volgende belevenis. Veel plezier en houd je aandaht bij het verkeer….

    Roy en Ans.

  6. Ryn Bunicich zegt:

    Hi J.G.,

    We zijn gisteren net terug van een vierweekse vakantie in Griekenland. Geweldig om al je belevenissen te kunnen volgen. Je zou gek zijn hier na het einde van je reis geen boek over te schrijven. De titel “Life with Betsy” zou prima staan tussen het rijtje van de “Motorcycle Diaries” en “The fastest Indian”.

    Stay safe and keep the throttle open!

    Ryn, Saskia, Joe & Kate

  7. dirk en heleen zegt:

    If it’s time to go, you don’t have to use so many words, you only have to say: yes, yes or so, so.
    Sometimes it’s hard to go.
    So, so.
    Yes, yes.
    Don”t take the bottle, you better take a fles.

  8. 95Marshall zegt:

    Hello blogger, i must say you have hi quality content here.
    Your blog should go viral. You need initial traffic boost only.
    How to get it? Search for; Mertiso’s tips go viral

Leave a Reply

Kommentare zu diesem Post abonnieren.