Scarface

Medellin, Colombia, 21 september 2009

¨Wat vindt je van Colombia¨, zomaar een motor politie agent bij de Esso, op de motor zoals bijna iedereen in Colombia. Wat kan ik zeggen? Na ruim een week in Colombia ben ik al verliefd op het land en op het winkelmeisje. Ik hou het positief, ¨prachtig land, super vriendelijke bevolking en prachtige vrouwen¨. Hij lacht trots. Hij kent de reputatie, van het land en misschien ook wel van zijn dienst. ¨ Waarvandaan en waar naar toe?¨, ¨Cartagena naar Medellin en via Cali naar Quito, Ecuador¨.  Als ik zoals nu de kans krijg brabbel ik rustig door, over de reis, de motor, het weer of vandaag over Cartagena. ¨Prachtige stad maar ook veel gespuis, in de avond en nacht kan ik in iedere straat iedere gewenste drug voor weinig kopen¨. De agent kijkt bedenkelijk. Als ik hem vertel dat de lokale biertjes voor mij voldoende zijn worden we het snel eens over het beste merk en dat de politie goed werk doet. Ciao en adios. Het is goed dat het hierbij blijft.

Hoe kan ik hem vertellen over Mick en Marcus, twee super aardige Ozzies die ik ken van onze boot naar Cartagena. Als zij van het ene hotel naar het andere gaan houdt een politie patrouille hen staande. Langs de weg gaat alles open en hoe stom maar waar, Mick heeft nog een restantje van het een of ander bij zich. In de boeien achter in een politie auto. Tijdens de ondervraging is snel duidelijk waar het om gaat. De inhoud van beide portemonnaies gaat volledig over tafel. Normale procedure is dat bezit van drugs een mini proces betekent, in de gevangenis mag je daar op wachten, ondanks snelrecht zo`n 6 tot 8 weken. De agent zwaait regelmatig met de handboeien en wijst hen waar ze de komende weken zullen doorbrengen. Geld, bijna 200 dollar en wat klein grut (telefoon, iPod) is voldoende, de twee agenten willen graag nog met de creditcard naar de bank maar na een anderhalf uur ondervraging op het bureau houden zij het voor gezien en lopen Mick en Marcus weer naar buiten, vrij maar volledig van de kaart. Wie allemaal gespuis is hou ik maar buiten mijn gesprek met de motor agent. Mick was een makkelijk slachtoffer met zijn blonde rasta haardracht, enorme zonnebril en cowboyhoed. Ik had meer mazzel. In San Jose (Costa Rica) zet een politie patrouille mij om een uur of 1 in de nacht tegen de muur. Tegenover de bar in een slechte buurt wacht ik op mijn taxi, de hele avond hop ik van de ene roemruchte bar naar de andere in de verschillende barrio`s (wijken) van de stad. Mijn vaste taxichauffeur laat ik door de barkeeper bellen zodra ik genoeg gezien, hij komt altijd. Als ik op straat wacht pikt een patrouille mij op, vanuit het niets zie ik ze niet aankomen. Ondervraagd, tegen de muur, gefouilleerd en opnieuw ondervraagd. Mijn taxi stopt op dat moment voor hen neus. Ik heb geen verboden waar, slechts geld voor wat biertjes en de taxi, geen bank- of creditkaart en uiteraard wel (kopie) identificatie. Zij geloven nauwelijks dat ik geen drugs bezit of verhandel maar laten me gaan. Ik stap in mijn taxi en zeg een dankjewel aan mijn beschermengel.

Vanaf Cartagena is het ruim 600 kilometer naar Medellin. De eerste 100 km is de weg matig tot slecht to zeer slecht. Het groene heuvellandschap vergoedt veel. Heuvel op en af, groen in alle mogelijke tinten, palmbomen, meertjes, bruine traag stromende rivieren, bergen tekenen zich af in de verte. De weg is volledig tolweg ondanks dat dit de enige mogelijke route is. Voor motorrijders is een apart spoor gecreêerd rechts langs het betaalhokje, gratis, motorfietsen gaan gratis! Op bruggen en andere uitzichtspunten zijn altijd militairen gestationeerd. Moderen wapens en soms met pantserwagen. Een enkele keer zie ik ze een vrachtwagen of bus aanhouden maar meestal hangen ze wat rond. Ook zij zijn vriendelijk, zwaaien altijd terug en tot mijn verbazing zwaaien en gebaren zij breed lachend soms als eerste als zij mij zien aankomen.

In Planeta Rica vinden we een klein hotel. De weg, ruta 25, gaat langs het stadje, dorp eigenlijk. Een paar straten parallel aan de doorgangsweg is het hart van de stad met ons hotel. Vanaf de receptie op de eerste verdieping heb ik uitzicht op de continue stroom motorfietsen met regelmatig hele families tot aan ver personen, Renaults (veel jaren ’80 en af en toe gisteren gemaakt) en mini trucks, de grote Mack’s komen de weg niet af.  Planeta ligt wat hoger maar is nog steeds warm tot heet. Het regenseizoen betekent hier regen in de ochtend. Vlak voor vertrek wissel ik van shirt. Ondanks mijn gemiddelde lengte komt de gemiddelde Colombiaan daar met lange na niet bij. Ik ben met mijn gedachten bij m’n regenspullen en het vertrek. De windfan aan het plafond vergeet ik, hij mij niet en hakt vol in m’n linkerhand als ik mijn shirt nat van het zweet uittrek, boven mijn hoofd. Door m’n temperatuur spuit het bloed alle kanten op. In de kleine badkamer komt mijn hand onder de kraan tot rust. De knokkel van mijn wijsvinger en kootje van duim ligt open. Het is maar twee meter van de windfan naar de badkamer, maar het geheel lijkt verdacht veel op een van de bloederige scenes uit Scarface. Met mijn hand in toiletpapier gewikkeld hobbel ik naar de receptie, wat snelverband door Maria Louisa en per motortaxi, achterop een 1 cilinder Suzuki 125 cc, naar een prive kliniek voor een snelle behandeling. De dokter legt me op een brancard, schuift een ruw houten plank onder mijn arm als steunpunt, plastic er over en na steriel zet hij wat hechtingen, zonder verdoving. Vinger en duim doen het nog en ik ben dik tevreden, 30 dollar. Hij loopt met recept en mij naar de apotheek, antibiotica, pijnstillers (nu wel), anti-zwellingspillen, verband, steriel van alles en nog wat loop ik daar weer naar buiten (40 dollar) waar de motortaxi op me wacht. Die dag rijden we niet. De dag daarop evenmin alhoewel mijn hand het voor de situatie het aardig doet. Maria Louise, ogen waar je in verdrinkt en witte-tanden-reclame-lach, werpt zich op als mijn prive zuster, twee keer per dag schoonmaken en vers verband. Colombianen zijn grage praters, op straat veel aanspraak. Zo ook Sol Milena, winkelmeisje (-vrouw) tegenover. Een grote kledingwinkel (werkweek 6 en een halve dag, een dag is van half acht tot half acht, een dag eindigt met een gezamenlijk gebed) waar ik met het vrijgezelle deel de avondmaaltijd mee deel. Als Marcus me op vrijdag niet had mee gesleept, ‘gaan we echt?’, was ik met een week getrouwd geweest, verliefd op het land en het winkelmeisje.

10 Responses to “Scarface”

  1. Harry zegt:

    He die Gerb

    Nou nou niet te hard van stapel lopen want dat betekent dat je niet meer naar Nederland komt als je daar trouwt,lol
    Zo boys ben weer de eerste moeten jullie ook maar vroeg opstaan.gerben de jongens hier willen probreren wie het eerste stukje schrijft.Zo Centrum rally achter de rug 40 jaar bestaan van de club,1200 mensen op de rally en ruim 300 Engelsen een 40 duitsers ,wat Schotten en Denen,goeie bands ,goede gesprekken zeker later op de avond en veel bier en wisky
    he jongen het ga je goed en ik kijk al weer uit naar je volgende verhaal
    Groeten van Diane en mij

  2. leen zegt:

    heerlijk dat gevoel te lezen, fantastisch dat land, geniet er van, en laat je niet in de boot nemen, zo min mogelijk geld mee, en alles kan je morgen komen betalen, let op de militairen, die kom je overal tegen, en de Farc, maar denk ook eens aan ons, jouw schrijven maakt me jaloers, adios

  3. Ton Dekker zegt:

    Hallo Dokters.

    Dag kerel hier is het nu dinsdagavond, dat wil zeggen koffie en cola met lood.
    Ik ben volop bezig met de zoektocht naar de accu van de Buell.
    Valt nog niet mee al die onderdelen op diverse lokaties, accu hier motor daar en sleutels weer ergens anders.
    Maar geloof me het gaat goed komen.
    Zo nu ff over wat huiselijke wetenswaardigheden.
    Met de Rod weggeweest, het is echt een no limitts fiets.
    Hij begint te stotteren bij 9000 toeren, in zijn 2 en dan is intussen de teller opgeklommen tot 130 kmu.
    Dus verheug ik me op wat ritjes samen .
    Want je zal wel wat begeleiding nodig hebben als je terug komt en je op de Buell stapt.
    Want de Buell is toch wat anders als zo,n oude hoestbui op wielen.
    Gladde wegen en een snelle motor, dus de eerste kilometers maar onder begeleiding. Trouwens die hoestbui kan je zelf nog repareren maar de hedendaagse motoren met de techniek van nu is niet meer te doen. Chippen ,mapping en de kw curve zijn echt begrippen van deze tijd.
    Hier wil verder niemand iets typen en de laatste pont naar Gouderak staat ook al te ronken dus Jan gaat ook in looppas weg.
    Verder hoop ik dat het allemaal een beetje gaat. Maar je weet het, als het niet gaat zoals het moet dan moet het maar zoals het gaat.
    Nou jongen succes.

    gr ton D

  4. De buurtjes van 56 zegt:

    Ha die Gebster,

    Gaaf verhaal! Bijna trouwen met het winkelmeisje klinkt als trauhochzeit met de heidi’s bij Ludo….
    Wel bijzonder dat je nu door Colombia rijdt (en borrelt!), in onze gedachte altijd een land om op afstand te houden maar zo zie je maar weer, je moet er eerst geweest zijn voordat je het echt weet.
    Have muchos fun en op naar Ecuador (galapagos??!!).
    Dennis en Marion

    Ps: ik lees hierboven toch niet dat ene meneer Dekkers een Buell in zijn bezit heeft… dat gaat toch veel te snel voor zijn leeftijd (Toys for Boys!)

  5. Ton Dekker zegt:

    Dag Dennis, the guitar man.
    Nee dat heb je niet helemaal goed begrepen. Of ik heb het verkeerd uit gelegd. De Buell is van een ander.
    Maar zelf heb ik een Nigt Rod special aangeschaft.
    Die is nog veel sneller. Moet je wel wat ouder voor zijn ( lees geroutineerder).
    Ik zie je wel weer tijdens een jam session.

    gr Ton

  6. Helen Strang zegt:

    Hey JG,
    Wat een verhaal zeg. Maar trouw nog maar niet hoor! Anders zien we je hier nooit meer. Wat maakt dat het land zo mooi is met alles er op en eraan?
    Ik ben benieuwd naar alle andere verhalen. Ik hoop dat je goed uit de buurt van alle kit blijft.
    Hier alles goed. Groot feest morgen voor Oisin, mijn zoon. Hij is 15 geworden en zijn vader is over uit de States.
    Werk lekker druk, maar veel verandering zoals normaal.
    Hoe voel je je?? Hoe gaat het met Betsy??
    Betsy is even mooi als de Buell hoor. Koester haar maar goed.
    Groetjes uit dit kikkerland.
    Liefs Helen

  7. aracelly ubau zegt:

    hola jan espero que estes bien de tu salud te felicito por tu valor y espero que pronto
    llegues A la meta

  8. Mari Brazao zegt:

    Ha Jan Gerben,

    Me alegro mucho que estes bien…te lo dije no? sur america es linda!

    saludos, y que sigas disfrutando
    Mari

  9. ich einfach musste danke Ihnen so sehr einmal mehr . Ich bin nicht sicher hätte gefolgt in der Abwesenheit von den gesamten Tipps dokumentierte von Sie über my Anliegen . Sicherlich war Es war eigentlich der daunting difficulty For me , allerdings Beobachtung this Experte Taktik behandelt it nahm me springen über Freude. Ich bin glücklich dankbar für die Informationen und damit hohe Hoffnung wirklich wissen, was eine erstaunliche Arbeit Sie gerade sind Unternehmen Erziehung andere Personen Hilfe Ihre Website . Mehr als wahrscheinlich Wahrscheinlich haben Sie noch nie kennen gelernt jeder von uns.

  10. hello!,I really like your writing so much! proportion we be in contact more about your
    article on AOL? I need a specialist on this area to
    unravel my problem. May be that’s you! Taking a look ahead to see you.

Leave a Reply

Kommentare zu diesem Post abonnieren.