Zondag (27 juli) is de definitieve datum van point of no return geworden. Met de motor naar Frankfurt. Voorbij Bonn richting Rijn om toch even gedag te zeggen bij een ’steunpunt’. Op de terugweg van Faak twee jaar geleden kwamen Jan en ik daar met onze Liberators op zoek naar stroom om mijn accu op te laden en een plekje voor de tenten. ’s-Avonds koffie, bier, water en veel kletspraat en de volgende ochtend wederom koffie maar nu ook tosti’s, helemaal top.
Drup, drup uit m’n mouwen, handschoenen, helm etc. Bij het depot met de Lib tussen de truckers, ‘nee, je moet aan de overkant wezen voor de douane’. Bij de douane is mijn Carnet gelukkig een bekend fenomeen. Na de eerste stempel volgt geen tweede. ‘Kan dat gelijk?’, ‘Nee pas als de motor de EU verlaat’, ‘Ja maar hij gaat de EU verlaten’, ‘daar waar je de EU verlaat krijg je de tweede stempel’, ‘maar dat is Frankfurt’, ‘daar is ook douane’. Tja dan volgt die daar dus nog wel die tweede stempel….
Met het Carnet op zak kan ik de DHL blij maken. De DHL is voor mij Katja geworden, zij behandelt mijn aanvraag. Langzaam begin ik de wereld van het transport enigszins te begrijpen. Als ik woensdag (wel graag de exacte tijd aangeven) bij de DHL m’n motor achterlaat, gaan zij inkratten en wegen, als ik dan betaald heb, dan pas wordt het transport ingepland. Donderdag weet Katja dat wel. Transport duurt meestal een weekje. Snel rekenen leert dat ik dan zomaar 4 dagen zonder motor kan zitten, niet echt fijn en waarschijnlijk niet goedkoop, reisdagen zonder reismogelijkheid. Oef, dat betekent dat uitstel opnieuw een reeele mogelijkheid wordt. Voorlopig eerst woensdag maar naar Frankfurt, heb ik een afspraak met Katja en ik moet nog veel geld meenemen ook, geen pin of credit card, Cash bitte, ja, ja, I know, Cash is King!
Sorry, this entry is only available in Nederlands.
One week to go until departure, six days actually, no time to loose and now I really got the blues… The blues hitting me big time: pre-departue blues, nervousness blues, last-minute blues, old bike blues, just to name a few. Some people are already saying goodbye. Wow, that’s really great, some hugs here and there, wanted to take some pictures but my camera is out of juice, and another day rolls along. Another day, heading for Alaska, and anywhere south of it. Too much to comprehend, and with departure closing in, even more incomprehensible.
Gevonden in het bos van conferentiecentrum De Baak op landgoed de Reehorst, zomaar op een poster in een boom:
Achter de schutting
Je was kind en alles was er, weet je nog, bijna niemand was dood
en je was zo klein als de wereld om je heen, drie straten en een
schoolplein, de geheime plek in de bosrand, jouw boom, het parkje
met de groene schaduwen achter de heg, alles was er en het zou er
altijd zijn want niemand kwam op het idee daar iets aan te veranderen
en je weet ook nu niet meer hoe alle dingen gingen schuiven, hoe
struiken of jurkjes zich openden als theaterdoek met uitzicht op iets
wat je nog niet zien mocht, iets wat eigenlijk voor later was, misschien
was er een kijkgat in de schutting – en dat je jezelf, geen kind meer,,
aan de andere kant van die schutting terugvond en je afvroeg hoe je
daar gekomen was, maar vooral waar de wens dat alles steeds weer
anders moest vandaan kwam, en dat je nu pas begrijpt dat wat je
doet alleen maar een poging is om de dingen terug te veranderen naar
de tijd dat alles er altijd was, zoals het was toen je nog kind was,
alles was er, weet je nog, bijna niemand was dood en je was
zo klein als de wereld om je heen.
Ingmar Heytze uit de bundel Elders in de wereld (uitgeverij Podium, 2008)
