Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Miranda, Colombia, 5 oktober 2009

´Cuando veas a un hombre bueno trata de imitarlo; cuando veas a un hombre malo examinato a ti mismo´. Opmerkelijk citaat op de grafsteen van Pablo Escobar, ´zie je een goed mens imiteer dat, tref je een slecht mens onderzoek dat´. Het duurt even voor ik Montesacro heb gevonden. Een klein kerkhof 20 km buiten Medellin. In tegenstelling tot de landen in Centraal Amerika geen opsmuk maar slechts platte, kleine stenen. De informatie dame bij de aula van het kerkhof, ´voor al uw begrafenisdiensten´, begrijpt het niet als ik haar naar de plaats vraag. ´Waarom op zoek naar het graf van een intens slecht mens?´ Tja, Pablo Escobar is de enige bekende Colombiaan voor mij en dus waarom niet op deze zondag. Zij brengt me naar het familiegraf, wat lage struiken en platte stenen. Geen mafia opsmuk voor deze Capo de tutti Capo die de cocaine industrie van Colombia (wereld marktaandeel 80%) eigenhandig wereldwijd op de kaart heeft gekregen. De man die na ontsnapping uit de gevangenis in een klopjacht van 499 dagen door een speciale eenheid (1500 man met als enige doel hem terug te brengen dood of levend), uiteindelijk is omgelegd midden in Medellin. Overigens ook een fervent verzamelaar van Harley-Davidsons.
Op de terugweg blijft m´n achterrem hangen. In de avond krijg ik met wat smeerolie (W40) de hevels een beetje op gang, maar tevreden ben ik niet. Van Pachanga, een boomlange, broodmagere neger die ik in Panama heb ontmoet heb ik het adres van een Harley sleutelaar in Medellin gekregen. Pachanga heeft met zijn Harley boutique diverse Amerikaanse tijdschriften (Easyriders, In the Wind) gehaald en is daar apetrots op. De boutique is een werkplaats in zijn huis vol behangen met Harley tijdschriften, onderdelen nieuw en gebruikt, verpakkingen en foto´s. Op de zelfbouw werktafel staat een Harley model panhead (jaren ´50) in onderdelen. ´De grootste fout in mijn leven´, ´ingeruild 3 jaar geleden voor mijn rijdende 1946 flathead (750cc)´. Bij mij valt het kwartje. Toen ik kwam aanrijden sprongen de tranen in zijn ogen, niet van vreugde, maar vanwege dit foutje.

Maandag, het sleuteladres van Pachanga is gesloten. Terug bij het hostal blader ik in de lokale ´Gouden Gids´ naast de motor voor de deur als een kerel voorbij loopt in een Harley t-shirt. Uiteraard betekent dat een praatje, Colombianen zijn sowieso praatgraag. Als Nicolas ontdekt waarom ik me met de Gouden Gids vermaak, weet hij voor mij een prima adres. De hoofdmonteur heeft ervaring met motorreizigers. Geduldig legt hij me uit waar ik moet zijn. Dat valt niet mee, Medellin is vele malen groter als ik ooit had gedacht, 2,4 miljoen inwoners. Marcus en ik arriveren hier op vrijdagavond, de stad ligt in een vallei, de hellingen naar de omliggende bergen zijn volop bewoond en dat geeft in de avond een betoverend uitzicht. De stad is makkelijk berijdbaar maar met de zoektocht naar Montesacro nog in mijn achterhoofd zie ik er toch tegen op om ergens in 1 van de wijken rondom het centrum een motorsleutelplaats te vinden. Zoals me al vaker is gebeurt in Colombia als ik de weg vraag, besluit Nicolas me daar naar toe te brengen. Met twee motoren scheuren we door de stad.

In het servicecentrum van Suzuki ontmoet ik Carlos Mesa, Don Carlos. Hij is de oppermonteur van Suzuki Super Servicio, een grote werkplaats waar onder andere de 1 cilinder Suzuki´s van de politie worden onderhouden. Hij is helemaal weg van Betsy en ik krijg een eigen werktafel tot mijn beschikking. De grote golven zeewater over de motor hebben geen goed gedaan. De boel haal ik uit elkaar en ik begin met schoonmaken. Alles wat ik aanraak of beetpak heeft onderhoud nodig. Maandag dus niet klaar. ´Geen probleem´ zegt Carlos, ´morgenochtend beginnen we om half acht en ben je welkom´. De motor overnacht in de werkplaats. Dinsdag ga ik verder maar besluit in overleg met Carlos om het niet bij het achterwiel te houden. De volgende dagen haal ik wielen, remmen, primaire aandrijving, koppeling, diverse lagers en nog wat meer uit elkaar. Schoonmaken, thinner, schuren, invetten, hier en daar wat kleine reparaties (achterstandaard, stuurbekrachtiging) en de dinsdag loopt over in de woensdag in de donderdag enzovoort. Ik begin aardig op een Latino te lijken volgens de hostal gasten. Iedere dag vragen Marcus en de andere types in het hostal ´wanneer klaar?´ met steevast hetzelfde antwoord van mij ´mañana´. Het bevalt me geweldig in de werkplaats. De monteurs zijn snel aan me gewend en de grappen en grollen zijn niet van de lucht. Carlos is net als dokter Larry thuis, mijn steun en toeverlaat en ook goed voor veel verhalen. 35 Jaar sleutel ervaring en veel motorreizigers weten op de een of andere manier hem te vinden voor advies en hulp (voor de fijnproevers, ook Ted Simon heeft hij geholpen na zijn motorongeluk in Colombia, lees: ´De terugkeer van Jupiler´). Op donderdagavond maak ik deel uit van het bowlingteam, een competitie tegen de andere merken sleutelwerkplaatsen. Inburgering hier gaat wel heel snel. Het bowlen gaat me niet echt goed af, de hechtingen zitten nog in mijn hand. Geen punt, de bowlingcompetitie is vooral een aanleiding voor veel herrie, muziek en een uitgelaten sfeer. Als we om een uur of half elf vertrekken is het alsof een motorfestijn uitloopt. Een paar honderd motorfietsen die min of meer tegelijk uit de ondergrondse parkeerplaats vertrekken!

Zaterdag is een gewone werkdag maar slechts van 8 tot 2 uur in de middag en gezamenlijk ontbijt. De motor is die dag klaar. Op zondag doen we een toertocht met Carlos, nog wat monteurs en de redactie van het motorblad. Op de terugweg vanuit Rionegro loopt in de bergen de voorrem keer op keer vast, met een rokend voorwiel kom ik in Medellin tot stilstand. Maandag opnieuw wiel uit elkaar maar de kabel blijkt de boosdoener. Dat is snel verholpen. Dinsdag hang ik nog wat rond en woensdag is de dag van het vertrek. Emotioneel. De emoties hakken er bij mij aardig in. Als het aan de monteurs ligt blijf ik om vast te komen werken. Stom van me maar ik had er natuurlijk ook geen geintjes over moeten maken (zie in vorig bericht ¨verliefd op het land en het winkelmeisje¨, overigens hulde aan Dennis in zijn reactie, 100% spijker op de kop), maar met de jongedame van de administratie die naast werk, economie studeert kan ik het sinds de bowling meer dan goed vinden, meer dan goed, nog meer grappen en grollen in de werkplaats. Dikke tranen rollen bij het afscheid op woensdag. Met heel veel goede wensen op zak ga ik met een triest gemoed op pad.

Vanaf Medellin opnieuw de bergen in, de weg is meestal goed en de temperatuur aangenaam. Dat verandert weer in hitte als de bergen plaats maken voor de vlaktes richting Cali. Cali laat ik links liggen, niet opnieuw een grote stad. Ik overnacht in Salenta Quindio tussen de koffie plantages.

De PanAmerican verlaat ik richting Palmira. Door een lekke band, de eerste en gelukkig m´n voorband, komen we die dag niet verder als Palmira. De volgende dag is het de Kawasaki van Marcus die niet verder wil na zo´n 20 km. De avond ervoor in Palmira getankt, het tankstation zag er al niet fris uit maar de benzine blijkt ook nog vervuild te zijn. Ik was leeg maar heb het bij 1 gallon gelaten, slecht gevoel, hupsieflupsie merk benzine en veel troep en vuil rondom de pomp. Marcus had wel vol getankt (megatank, 6 gallon is ruim 20 liter). We krijgen de Kawa op gang en in het eerst volgende dorp een benzinefilter voor hem gekocht. Dan gaat het mis want de benzinekraan begint te lekken na montage. Gelukkig monteren ze tegenwoordig hyper ingewikkelde benzinekranen met diafragmafilters die je nergens kunt kopen en dus bij een motorsleutelaar een nieuwe benzinekraan gemonteerd. Al met al duurt dat een dag. Het dorp of stadje, Miranda, heeft gelukkig een hotel. Vlak voor vertrek barst een noodweer los en als na een uurtje de regen ophoudt, is de electriciteit uitgevallen. Het schijnsel van alleen koplampen, de natte van hitte dampende straten, de barbecuevuurtjes van de eetstalletjes op het plein, het wegtrekkende onweer, de stroom motorfietsen die weer op gang is gekomen, de kerk die zich aftekent tegen het weerlicht van de bergen, het is vrijdagavond en natuurlijk feest, het is prachtig. Het is zo eenvoudig om vrienden hier te maken, Colombianen zijn praatgraag maar bovenal super vriendelijk. In korte tijd leer je in een kleine stad al gauw mensen kennen, die avond ga ik met een clubje op pad, toeval of niet maar ze werken bijna allen in het streekziekenhuis. Zaterdag is het daardoor onmogelijk om te vertrekken, eet ik bij mensen thuis, leer de families en hun huizen kennen en in de avond is het salsa dansen tot diep in de nacht.

Het plan is om hier vandaan naar San Augustin te gaan, vervolgens Pasto en dan de grens over naar Ecuador. De route wordt nog even puzzelen, gedetailleerde kaarten heb ik nog niet gevonden, op de kaart die ik heb staan wegen die ooit gepland zijn maar niet bestaan en ook het omgekeerde komt voor. Voor de veiligheid op de PanAmerican zorgen de ontelbare militaire posten. De streek waar ik nu ben, Cauca, is veilig maar Huila is een schemergebied tussen guerilla´s (FARC) en regering. Volgens de mensen hier houdt de bescherming op na dit dorp. Ik twijfel daaraan. Het wemelt hier van de militaire patrouilles. In groepjes van 10 tot 12 soldaten trekken zij dag en nacht door de stad. Als ik hen er naar vraag geven zij aan dat de weg veilig is. Voor we vertrekken zoek ik de politie op. Een alternatieve route is om hier vandaan naar Popayan aan de PanAmerican te gaan en daar vandaan verder maar ook over de route naar Popayan lopen de verhalen uiteen. Zoals gezegd, wordt puzzelen.

Volgend bericht hopelijk wat sneller en ook foto´s e.d. Met mijn hand gaat het goed, op de eerste hulp in Medellin zijn de hechtingen verwijderd en geen infectie!

This entry was posted on dinsdag, september 22nd, 2009 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.